می ایستم جلوی پنجره ی بزرگ رو به حیاط، دم غروب است. مامان کرکره ها را کنار کشیده، 
حالا فقط پرده های حریر نازکند که پنجره را پوشانده اند

. چیزی برای نگاه کردن نیست. من بارها 
از پشت همین پنجره حیاط را تماشا کرده ام.

وقتی درخت ها سبز شده اند، وقتی میوه داده اند 
وقتی باران می آمده، وقتی برف می باریده، وقتی دلم گرفته بوده، وقتی....

روزهایم خالی اند، و دلم و روحم 
روزهایم خالی اند و از همیشه تنهاترم 
باید به دنبال چیزی باشم، چیزی برای دوست داشتن، کاری برای انجام دادن، راهی برای زندگی 
کردن.

نمی دانم تابستان چطور گذشته، من در سطل زباله ی اتاقم را باز کرده ام و روزهایم را 

مستقیم فرستاده ام آن تو، اما هیچ اندوهی هم از این بابت ندارم.

صدا می آید، یک صدایی مثل صدای ریزش آب، یک چیزی دارد  می ریزد توی قلبم و لبریزش
می کند. انگار غصه دارد قلبم را پر می کند ولی غصه ها که این طور ریزش نمی کنند. 

بغض ندارم، بغض ندارم اما صورتم را توی بالشت فرو می کنم و چشم هایم خیس می شوند. 

نمی خواهم گریه کنم ولی مایع توی قلبم می خواهد خودش را بیرون بریزد.

نمی خواهم گریه کنم 
و به خودم می لرزم. نمی شود جلوی فوران درد را گرفت، اشک هایم مثل رود جاری می شوند 
و بالشتم را خیس می کنند.

صندلی ام را می کشانم تا کنار پنجره 
می نشینم 
و به کوچه ی خالی نگاه می کنم
به حجم سنگین سکوت
و چراغ های روشن همسایه 
نسیمِ شبانه  توی گوشم زمزمه می کند:
او هم دلش برایت تنگ شده 
و من تو را می بینم که میان کوچه ایستاده ای  
دلم از شادی می لرزد
برایت دست تکان می دهم
به نسیم می گویم :
می دانستم!
آهسته صورتم را نوازش می کند و می گوید:
دخترک این همه زودباوری برای چیست؟
او که اصلا در سینه اش دلی ندارد 

به جایی که ایستاده ای نگاه می کنم 
و تصویرت از روی مردمک لرزان چشم هایم 
همراه اشک هایم به پایین فرو می غلتد...

خوبم، 
فقط کمیحالِ درختی را دارم

که پای خاک و ریشه اش 
آهک ریخته اند.

درختی که درست در لحظه ی کاشته شدنش خشکید!!

پوسید!!

میلادت مبارک درخت تنهای من!!

بعد از تحریر:

+باران که می بارد

آدم ها بی اختیار قدم تند می کنند!

اما قدوم من بی اختیار کند می شوند..

+کاش می شد ابرها را راضی کرد، همین جا بمانند و جایی نروند، آن قدر روی این شهر گریه
کنند تا تمام شوند.